Dary Ducha Świętego są niezliczone. Jak powiedział kiedyś kard. Leon J. Suenens, dzięki nim każdy członek Kościoła jest w służbie całej wspólnoty. Charyzmaty są głównie funkcjami służebnymi skierowanymi ku budowaniu Ciała i dla służby w Kościele. Duch Święty przejawia się w każdym chrześcijaninie poprzez wykonywaną funkcję służebną. Żaden chrześcijanin nie jest pozbawiony służby na rzecz Kościoła. Naturą Kościoła jest, że ma on charakter hierarchiczny i charyzmatyczny i te dwa wymiary są komplementarne i jednocześnie pozostają ze sobą w swoistym napięciu. Nie jest to jednak przeciwstawienie. Instytucja, jako struktura wspólnoty Kościoła, w samej swej istocie jest charyzmatyczna. Jest ona darem Boga i sakramentem zjednoczenia z Nim. Duch i Jego dary stanowią Kościół i każdego człowieka jako chrześcijanina. Chociaż obecność Ducha nie przejawia się tak samo w rodzaju funkcji kapłana i osoby świeckiej, każdy ma swój własny dar. Posługa biskupa lub prezbitera sama w sobie jest charyzmatem. Charyzmat jest zasadą porządku w Kościele w taki sposób, że nie ma różnicy między Kościołem instytucjonalnym, a Kościołem charyzmatycznym. Charyzmaty zostały przypisane życiu Kościoła, aby ożywić go i uczynić bardziej płodnym. Istnieją one w takiej przestrzeni życia Kościoła, w której hierarchia niewiele może zdziałać lub nie może tam dotrzeć. Hierarchia nie poradzi sobie bez charyzmatów i odwrotnie - charyzmatyczny wymiar bez hierarchii też sobie nie poradzi. Jeśli jeden z wymiarów wykluczałby drugi, to byłoby to nieporozumienie.

           Moi drodzy, jeśli mówimy o historii Odnowy w Duchu Świętym w Polsce, to najpierw chciałbym Was zapytać – czy Wy wiecie co to jest Odnowa w Duchu Świętym? Ja przyznam szczerze, że im dłużej jestem w Odnowie, tym mniej wiem co to jest ta Odnowa. Bo jedyne słowo, które by mogło określić Odnowę, to jest różnorodność. To jest taka wielość różnych grup modlitewnych, wspólnot, w tym wspólnot życia i wspólnot zakonnych, różnorakich szkół ewangelizacji, rozgłośni telewizyjnych i radiowych, grup osób, które posługują jakimś jednym charyzmatem, a wreszcie jednostek, które nie są w żadnej grupie. Trudno więc sklasyfikować to poruszenie Ducha.

            Muszę przyznać, że z moich doświadczeń w Międzynarodowych Służbach Odnowy w Duchu Świętym widzę, że przyprawiało to o palpitację serca Stolicę Apostolską. Kochani, nas tam chcą traktować jako jeden z ruchów w Kościele, stąd zawsze pytali: „kto jest za to odpowiedzialny?”. A myśmy nie potrafili odpowiedzieć. „Kto jest założycielem?”. Jak słyszeli odpowiedź, że Duch Święty, to patrzyli na nas, jakby chcieli powiedzieć: “trochę pokory!”. A tymczasem Odnowę w Duchu Świętym łączy doświadczenie Boga, które nazywa się „chrzest w Duchu Świętym”, albo „wylanie Ducha Świętego”, albo „odnowienie w Duchu Świętym”.